Ανακοίνωση της ΟΕΝΓΕ για τις εφημερίες

Αθήνα 22 Δεκεμβρίου 2008

Α.Π.: 1414

ΠΡΟΣ

ΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ

ΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΤΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ

ΕΛΛΑΔΟΣ

Συνάδελφοι

Μετά την συμφωνία ΟΕΝΓΕ-Υπουργείου Υγείας που θα κυρωθεί με νόμο, το σχέδιο νόμου κατατέθηκε και εγκρίθηκε στην νομοπαρασκευαστική επιτροπή, χωρίς όμως να έχει οριστεί η ημερομηνία συζήτησης του στην Ολομέλεια.

Τις προηγούμενες μέρες η Εκτελεστική Γραμματεία πραγματοποίησε επαφές με Αρχηγούς των κομμάτων του κοινοβουλίου, προκειμένου να εξασφαλίσει την ευρύτερη δυνατή πολιτική συναίνεση στην κύρωση της συμφωνίας.

Ταυτόχρονα με κάθε ευκαιρία καταγγέλθηκε η προσπάθεια ορισμένων αντιδραστικών και ανεύθυνων κύκλων, να ακυρωθεί η θεσμική μεταρρύθμιση του πολυδιευθυντικού, που από χρόνια αποτελεί διεκδικητικό αίτημα του κλάδου.

Επειδή όμως ο μη ορισμός μέχρι τώρα ημερομηνίας συζήτησης στην ολομέλεια της Βουλής- για αντικειμενικού ίσως λόγους- έχει δημιουργήσει ερωτήματα και δυσπιστία στους Νοσοκομειακούς γιατρούς, οφείλουμε να δηλώσουμε:

  1. Θεωρούμε τη δέσμευση του Υπουργείου Υγείας και της Κυβέρνησης αμετάκλητη.
  2. Σε όλους τους τόνους και προς όλε τις κατευθύνσεις δηλώνουμε ότι δεν εφησυχάζουμε και σε καμία περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να συστήσουμε κανονικά προγράμματα εφημεριών πέρα από τον Γενάρη του 2009, αν δεν προσδιοριστεί η ημερομηνία συζήτησης στη Βουλή του Σχεδίου νόμου κύρωσης της συμφωνίας μας άμεσα με την έναρξη της λειτουργίας της Βουλής μετά τις γιορτές. Σ’ αυτό άλλωστε δεσμεύτηκε και ο Υπουργός Υγείας σε πρόσφατη συνέντευξή του, αλλά και στη Βουλή.
  3. Καλούμε τις Ενώσεις να βρίσκονται σε ετοιμότητα και να πραγματοποιήσουν Γεν. Συνελεύσεις στο διάστημα 15-20 Ιανουαρίου 2009, με σκοπό να επανεξετάσουν τα προγράμματα εφημέρευσης, αν δεν έχει προγραμματιστεί η ημερομηνία ψήφισης της Κλαδικής Σύμβασης στο σύνολό της.

Επίσης καλούμε την Κυβέρνηση να εξασφαλίσει την πληρωμή με κάθε τρόπο των δεδουλευμένων εφημεριών των Νοσοκομειακών γιατρών της Χώρας.

ΓΙΑ ΤΗ Ε.Γ ΤΗΣ ΟΕΝΓΕ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Διχογνωμία για τον χρόνο άσκησης για απόκτηση τίτλου ιατρικής ειδικότητας

Διχογνωμία γύρω από τον απαιτούμενο χρόνο για την απόκτηση τίτλου ιατρικής ειδικότητας προέκυψε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με συνέπεια το όλο ζήτημα να παραπεμφθεί σε μείζονα σύνθεση του δικαστηρίου, λόγω της γενικότερης σημασίας του.
Με την οριακή διαφορά μίας ψήφου, η πλειοψηφία του Δ Τμήματος ΣτΕ τάχθηκε υπέρ της 5ετούς άσκησης στην ιατρική ειδικότητα της Παθολογίας (όπως προβλέπεται ήδη στα σχετικά νομοθετήματα των ετών 1955, 1983 και 1984) και έκρινε ότι χωρίς την 5ετή άσκηση δεν επιτρέπεται να συμμετάσχει κάποιος στις εξετάσεις για την απόκτηση του τίτλου της ιατρικής ειδικότητας στην Παθολογία.

Αντίθετα, κατά τη μειοψηφία, θα μπορούσε κάποιος να συμμετάσχει στις εξετάσεις, ακόμα και αν ο χρόνος εκπαίδευσής του στην ειδικότητα στο εξωτερικό δεν καλύπτει την 5ετή άσκηση που ορίζει το ελληνικό δίκαιο, εφόσον το αρμόδιο όργανο που εξετάζει την επάρκεια της άσκησης των ιατρών (το ΚΕΣΥ) κρίνει με ειδικά αιτιολογημένη απόφαση ότι το πρόγραμμα άσκησης στο εξωτερικό έχει καλύψει το εύρος της θεωρητικής και της πρακτικής εκπαίδευσης που χρειάζεται κατά την ελληνική νομοθεσία για να αποκτηθεί η συγκεκριμένη ιατρική ειδικότητα.

Δηλαδή, κατά τη μειοψηφία, κρίσιμο στοιχείο δεν είναι η ημερολογιακή κάλυψη του απαιτούμενου χρόνου άσκησης (η 5ετία), αλλά η πλήρης κάλυψη του αναγκαίου γνωστικού αντικειμένου σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, αρκεί να βεβαιώνεται από τους ειδικούς.
Το ζήτημα προέκυψε όταν ειδικευόμενη στην Παθολογία ύστερα από σπουδές σε Πανεπιστήμιο του Σικάγο στις ΗΠΑ, και 3ετή ειδίκευση στο τμήμα Παθολογίας του ιατρικού κέντρου του ΑΕΙ, ζήτησε να αναγνωριστεί ο χρόνος ειδίκευσής της για να γίνει δεκτή σε εξετάσεις στην Ελλάδα, προκειμένου να αποκτήσει τίτλο ειδικότητας στην Παθολογία.

Το αίτημά της απορρίφθηκε γιατί υπολείπονταν δύο χρόνια άσκησης στην ειδικότητα, παρά τους ισχυρισμούς της ότι η άσκησή της στις ΗΠΑ υπερκάλυπτε τις απαιτήσεις του ελληνικού δικαίου για την αναγκαία εκπαίδευση και απόκτηση της ειδικότητας (ορίζεται 5ετής άσκηση τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα).

Ακόμα αποκρούστηκε ο ισχυρισμός της ότι το ωράριο εβδομαδιαίας απασχόλησης των ειδικευόμενων ιατρών στις ΗΠΑ υπερκαλύπτει τις αντίστοιχες ώρες των ειδικευόμενων ιατρών στην Ελλάδα και ως εκ τούτου ο πραγματικός χρόνος άσκησής της πλησιάζει πολύ την προβλεπόμενη 5ετία. Η πλειοψηφία του ΣτΕ δέχθηκε (3641/08) ότι σωστά απορρίφθηκε η συμμετοχή της στις εξετάσεις, γιατί η 5ετής άσκηση είναι υποχρεωτική και δεν μπορεί να επηρεάσει το διαφορετικό ενδεχομένως ωράριο εκπαίδευσης σε άλλες χώρες.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα Έθνος (ΑΛ. ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ)

Αλκοόλ υπέρ εγκεφαλικού!

Τα άτομα που περιστασιακά πίνουν ακατάσχετες ποσότητες αλκοόλ μπορεί να έχουν αυξημένο μακροχρόνιο κίνδυνο να υποστούν εγκεφαλικό επεισόδιο, ακόμη και αν δεν πίνουν τακτικά μεγάλες ποσότητες, σύμφωνα με νέα στοιχεία που δημοσιεύονται στο επιστημονικό έντυπο Stroke.

Οι ερευνητές του Εθνικού Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας στο Ελσίνκι με επικεφαλής την Δρ Λάουρα Σαντελλ γνωρίζουν ήδη ότι ενώ η μετριοπαθής κατανάλωση αλκοόλ φαίνεται να μειώνει τον κίνδυνο καρδιακής νόσου και εγκεφαλικού επεισοδίου, η τακτική κατάχρηση αλκοόλ όμως έχει την αντίθετη επίδραση. Η σχέση όμως μεταξύ σποραδικής κατάχρησης και κινδύνου εγκεφαλικού επεισοδίου δεν είναι ξεκάθαρη.

Στην έρευνα τους οι Φινλανδοί ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι 15.965 ενήλικες που ετέθησαν υπό ιατρική παρακολούθηση για 10 χρόνια, εκείνοι που δήλωσαν ότι μερικές φορές έκαναν ακατάσχετη κατανάλωση αλκοόλ ήταν πιθανότερο να υποστούν εγκεφαλικό επεισόδιο, ανεξαρτήτως του γενικού προτύπου κατανάλωσης αλκοόλ.

Συγκεκριμένα, οι συμμετέχοντες ήταν 25 με 64 ετών και στην αρχή της μελέτης είχαν δώσει πληροφορίες για το πόσο συχνά ή πόσο πολύ έπιναν συνήθως. Η κατάχρηση ορίστηκε ως σχεδόν 30 ποτά την εβδομάδα για τους άνδρες και 17 περίπου για τις γυναίκες.
Το επεισόδιο ακατάσχετης κατανάλωσης ποτού ορίστηκε ως έξι ή περισσότερα ποτά σε μια περίπτωση για τους άνδρες και σε τέσσερα ή περισσότερα για τις γυναίκες.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας οι συμμετέχοντες υπέστησαν συνολικά 249 εγκεφαλικά επεισόδια. Συνολικά, αυτοί που έπιναν ακατάσχετα είχαν αυξημένο κίνδυνο, ανεξαρτήτως αν γενικά έκαναν κατάχρηση και του αριθμού των άλλων παραγόντων κινδύνου, όπως η μεγάλη ηλικία, το κάπνισμα και η υπέρταση.

Η ακατάσχετη κατανάλωση αλκοόλ σχετίστηκε με 39% υψηλότερο κίνδυνο οποιουδήποτε τύπου εγκεφαλικού επεισοδίου.
Παλαιότερη μελέτη είχε σχετίσει την ακατάσχετη κατανάλωση αλκοόλ με υψηλότερο κίνδυνο μοιραίου καρδιακού νοσήματος, ανεξαρτήτως της μέσης ατομικής κατανάλωσης αλκοόλ. Από την παρούσα μελέτη διαπιστώνεται ότι υπάρχει ομοίως αυξημένος κίνδυνος εγκεφαλικού επεισοδίου.

Δεν είναι πλήρως ξεκάθαρο γιατί η ακατάσχετη κατανάλωση αλκοόλ αυξάνει τον κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου, αλλά οι μεγάλες δόσεις αλκοόλ είναι γνωστό ότι έχουν μεσοπρόθεσμες καρδιαγγειακές επιπτώσεις. Αυτό περιλαμβάνει και τις εξάρσεις της αρτηριακής πίεσης, τους θρόμβους και τις διαταραχές του καρδιακού παλμού.

ΥΠΕΡΑΣΒΕΣΤΙΑΙΜΙΑ

Γαστρεντερική αξιολόγηση αναιμικών ασθενών χωρίς ενδείξεις ανεπάρκειας σιδήρου

Αιμορραγικές βλάβες συχνά παρατηρούνται στο γαστρεντερικό σύστημα ασθενών με αναιμία ανεπάρκειας σιδήρου. Ωστόσο, συχνά οι ασθενείς με αναιμία χωρίς ενδείξεις έλλειψης σιδήρου παραπέμπονται σε γαστρεντερολόγους, ενώ η αξία της γαστρεντερολογικής εξέτασης δεν έχει αποσαφηνιστεί.

Διεξήχθη μελέτη για την αξιολόγηση της επίπτωσης των αιμορραγικών γαστρεντερικών βλαβών σε 100 ασθενείς με αναιμία χωρίς ενδείξεις ανεπάρκειας σιδήρου (ομάδα NIDA) και σε 271 ασθενείς με επιβεβαιωμένη αναιμία ανεπάρκειας σιδήρου (ομάδα IDA). Η επίπτωση αιμορραγικών βλαβών στην ανώτερη γαστρεντερική οδό ήταν σημαντικά χαμηλότερη για τους ασθενείς της ομάδας NIDA (8%), σε σύγκριση με εκείνους της ομάδας IDA (22,9%).
Η επίπτωση αιμορραγικών βλαβών στην ανώτερη γαστρεντερική οδό ήταν, επίσης, χαμηλότερη για τους ασθενείς της ομάδας NIDA (6,9%), σε σύγκριση με εκείνους της ομάδας IDA (20,2%). Δεν παρατηρήθηκαν περιστατικά γαστρεντερικών κακοηθειών στην πρώτη ομάδα, όμως στη δεύτερη παρατηρήθηκαν περιστατικά καρκίνου της ανώτερης γαστρεντερικής οδού (5,5%) και του κόλου-ορθού (10,7%).
Η ανάλυση υποομάδων των ασθενών ηλικίας ίσης ή μεγαλύτερης των 70 ετών, διαβαθμισμένων σύμφωνα με τα επίπεδα φερριτίνης ορού, έδειξε ότι η επίπτωση αιμορραγικών βλαβών και στην ανώτερη (26,4% έναντι 23,5% έναντι 2,9%) και στην κατώτερη γαστρεντερική οδό (26,8% έναντι 16,7% έναντι 0%), δεν διέφερε σημαντικά ανάμεσα στους ασθενείς με χαμηλές και μεσαίες συγκεντρώσεις φερριτίνης ορού, αλλά ήταν σημαντικά χαμηλότερη στους ασθενείς με χαμηλές συγκεντρώσεις φερριτίνης ορού σε σύγκριση με τους ασθενείς με υψηλές συγκεντρώσεις.
Επίσης, οι ασθενείς NIDA συγκέντρωναν περισσότερες πιθανότητες να πάσχουν από χρόνια νεφρική νόσο (33%) σε σύγκριση με τους ασθενείς IDA (12%) και επομένως να υποβληθούν σε δειγματοληψία μυελού των οστών με το πιθανό αίτιο της αναιμίας τους να ανακαλύπτεται μέσω της διαδικασίας.
Συμπερασματικά, οι αιμορραγικές βλάβες του γαστρεντερικού συστήματος σπανίως εμφανίζονται σε αναιμικούς ασθενείς χωρίς ενδείξεις ανεπάρκειας σιδήρου και θα πρέπει πρώτα να αναζητώνται εναλλακτικά αίτια. Οι πιο ηλικιωμένοι ασθενείς, ωστόσο, με μεσαίες συγκεντρώσεις φερριτίνης ορού (30-100 Mug/l) παρουσιάζουν υψηλή επίπτωση αιμορραγικών βλαβών και θα πρέπει να υποβάλλονται σε γαστρεντερική εξέταση.
ΠΗΓΗ: Eur J Gastroenerol Hepatol. 2008

Περί άδειας ειδικευόμενου άνω των 30 ημερών και υπεραριθμία του επόμενου

Στο Ν.3209/2003 προστίθεται το άρθρο 24 που ανάφερει:

1. Σε περίπτωση που ειδικευόμενος ιατρός λάβει άδεια για πραγματοποίηση μεταπτυχιακών σπουδών ή άδεια λοχείας και η άδεια αυτή υπερβαίνει τις τριάντα (30) ημέρες, τοποθετείται στη θέση του ο επόμενος ειδικευόμενος ιατρός ως υπεράριθμος σε προσωποπαγή θέση ειδικευόμενου ιατρού που συνιστάται με απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Η θέση αυτή καταργείται με την ολοκλήρωση του χρόνου ειδικότητας του προηγούμενου ειδικευόμενου ιατρού, οπότε και ο διορισμένος στην προσωποπαγή θέση ειδικευόμενος ιατρός τοποθετείται στην κενωθείσα θέση για το χρονικό διάστημα που υπολείπεται για την ολοκλήρωση του χρόνου ειδικότητάς του. Η διάταξη αυτή δύναται να ισχύσει άπαξ για κάθε ειδικευόμενο ιατρό και δεν μπορεί να εφαρμοστεί στις περιπτώσεις ειδικευόμενων ιατρών που έχουν τοποθετηθεί, ως εκ της εφαρμογής της.

2. Η διάταξη της παραγράφου 1 έχει εφαρμογή και στους ιατρούς υπόχρεους υπηρεσίας υπαίθρου.

3. Με απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης δύνανται να ρυθμισθούν οι ειδικότερες λεπτομέρειες εφαρμογής των δύο προηγούμενων παραγράφων.

4. Ιατροί που οφείλουν μέχρι έξι (6) μήνες χρόνο ειδικεύσεως, δύνανται, προς ολοκλήρωση του οφειλόμενου χρόνου, με αίτησή τους στην αρμόδια υπηρεσία των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων να τοποθετηθούν ως άμισθοι υπεράριθμοι σε κατάλληλη για τον οφειλόμενο χρόνο κλινική ή εργαστήριο. Ο οφειλόμενος χρόνος δύναται να αφορά είτε το εισαγωγικό είτε το κύριο μέρος της ειδικότητας. Ο αριθμός αυτών των αμίσθων υπεραρίθμων ειδικευομένων ανά κλινική ή εργαστήριο δεν μπορεί να υπερβαίνει τους δύο (2).
Αθήνα 6 Νοεβρίου 2008

Αποτελέσματα της μελέτης ACCOMPLISH

Highlights της Μελέτης ACCOMPLISH (ACE Inhibitor and CCB Best for Reducing Clinical Events in Hypertensive Patients )

Η μελέτη διακόπηκε πρόωρα επειδή η θεραπεία με συνδυασμό - η-μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης (ACE) μπεναζεπρίλη και ο αναστολέας του ασβεστίου αμλοδιπίνη - ήταν πιο αποτελεσματική από τη θεραπεία με αναστολείς ΜΕΑ και διουρητικό.
Πρώτη παρουσιάστηκε στο συνέδριο του Αμερικανικού Κολεγίου Καρδιολογίας 2008 στο Chicago, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το μόνο δισκίο μπεναζεπρίλη / αμλοδιπίνη συνδυασμό μείωσε τον κίνδυνο νοσηρότητας και θνησιμότητας κατά 20% σε σύγκριση με τη συμβατική θεραπεία. "Αυτή η μελέτη-ορόσημο κατηγορηματικά μεταφέρει την υδροχλωροθειαζίδη από την πρώτη γραμμή στην τρίτη γραμμή θεραπείας τουλάχιστον σε ένα πληθυσμό ασθενών με παρόμοια δημογραφικά και κλινικά χαρακτηριστικά».
«Το θέμα δεν είναι που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη, εφόσον η υδροχλωροθειαζίδη παραμένει ένα από τα συνηθέστερα που προδιαγράφεται αντιυπερτασικών φαρμάκων. Κάθε χρόνο περισσότερα από 100 εκατομμύρια κουτιά υδροχλωροθειαζίδης συνταγογραφούνται στις ΗΠΑ. Σχεδόν το ήμισυ αυτών των συνταγών είναι γραμμένα για την υδροχλωροθειαζίδη και μόνο, και το υπόλοιπο για φαρμακευτικούς συνδυασμούς, είτε κυρίως με αναστολείς ΜΕΑ ή αναστολείς των υποδοχέων της αγγειοτενσίνης.
Υψηλού κινδύνου πληθυσμό ασθενών Επιτευχθεί σε σύγκριση των αποτελεσμάτων των δύο μορφών της αντιυπερτασικής θεραπείας σε συνδυασμό μεγάλων και μη θανατηφόρων καρδιαγγειακών επεισοδίων σε 11.506 άνδρες και γυναίκες ηλικίας 55 ετών και άνω που είχαν συστολική αρτηριακή πίεση ≥ 160 mm Hg.
Όλοι οι ασθενείς ήταν υπό αντιυπερτασική αγωγή και είχε ιστορικό καρδιαγγειακής ή νεφρικής νόσου ή βλάβη οργάνων-στόχων. Ασθενείς που συμμετείχαν στη μελέτη ήταν παχύσαρκοι, με το 60% έχουν διαβήτη, και σχεδόν όλα είχαν προηγουμένως υποστεί επεξεργασία για την υπέρταση. Παρά το γεγονός ότι είναι ήδη επεξεργασμένα - πάνω από το 70% των ασθενών στην κλινική δοκιμή ήταν επί του παρόντος δύο ή περισσότερα υπερτασικά παράγοντες - μόλις 37,3% των ασθενών είχαν την πίεση του αίματος για να ελέγχεται <140/90>
Όσον αφορά το βασικό τελικό συμπέρασμα, μια σύνθεση από καρδιαγγειακά αίτια, μη θανατηφόρο έμφραγμα του μυοκαρδίου (MI), μη θανατηφόρο εγκεφαλικό επεισόδιο, νοσηλευόμενοι λόγω στηθάγχης, ανάνηψη μετά από ξαφνική καρδιακή ανακοπή, και στεφανιαίας επαναγγείωσης, 9,6% των ασθενών στην μπεναζεπρίλη / αμλοδιπίνη στην πίεση βραχίονα είχε περίπτωση σε σύγκριση με 11,8% στην μπεναζεπρίλη / υδροχλωροθειαζίδη βραχίονα. Αυτό το απόλυτο όφελος 2,2% μεταφράζεται σε 20% σχετική μείωση κινδύνου.
Σημαντικά σημεία της μελέτης
Η υπόθεση της μελέτης ήταν ότι η θεραπεία με αναστολείς αΜΕΑ / αμλοδιπίνη θα οδηγήσει σε καλύτερα αποτελέσματα έναντι των καρδιαγγειακών συμβαμάτων σε σχέση με το συνδιασμό αΜΕΑ/ θειαζιδικό διουρητικό.
Ήταν μια τυχαιοποιημένη, διπλά τυφλή μελέτη που είναι εγγεγραμμένοι 11.506 ασθενείς με υπέρταση, οι οποίοι βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο για καρδιαγγειακά συμβάματα. Πολλοί συμμετέχοντες είχαν προηγούμενα στεφανιαίας νόσου και 60,4% είχαν διαβήτη.
Η μέση ηλικία ήταν 68,4 έτη, 39,5% ήταν γυναίκες, και σχεδόν τα μισά είχαν δείκτη μάζας σώματος μεγαλύτερο από 30 kg/m2.
Οι συμμετέχοντες ήταν από 548 κέντρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σουηδία, τη Νορβηγία, η Δανία και Φινλανδία. Οι συμμετέχοντες επιλέχθηκαν τυχαία για να λάβουν θεραπεία με αμλοδιπίνη είτε μπεναζεπρίλη συν ή μπεναζεπρίλη συν υδροχλωροθειαζίδη.
Επεξεργασία ξεκίνησε με 20 mg μπεναζεπρίλη συν 5 mg αμλοδιπίνης ή 12,5 mg υδροχλωροθειαζίδη μία φορά την ημέρα. Και στις δύο ομάδες, μπεναζεπρίλη αυξήθηκε σε 40 mg ημερησίως 1 μήνα μετά την τυχαιοποίηση. Στη συνέχεια, αμλοδιπίνη δόση μπορεί να αυξηθεί σε 10 mg ημερησίως και υδροχλωροθειαζίδη έως 25 mg ημερησίως για την κάλυψη επιθυμητή αρτηριακή πίεση (<140/90>
Η κύρια μέτρηση έκβασης ήταν η σύνθεση από θάνατο από καρδιαγγειακά αίτια, μη θανατηφόρο MI, μη θανατηφόρο εγκεφαλικό επεισόδιο, η νοσηλεία του για τη στηθάγχη, ανάνηψης μετά από ξαφνική καρδιακή ανακοπή, και στεφανιαίας επαναγγείωσης.
Κατά την έναρξη, και οι δύο ομάδες είχαν παρόμοια δημογραφικά και κλινικά χαρακτηριστικά. Μετά από μέση παρακολούθηση 36 μηνών, τα όρια της στάσης κανόνας ήταν προκαθορισμένη υπέρβαση, και η δοκιμή τερματίσθηκε πρόωρα.
Μετά από προσαρμογή της δόσης, η μέση αρτηριακή πίεση ήταν 131.6/73.3 mm Hg στην μπεναζεπρίλη-αμλοδιπίνη ομάδα και 132.5/74.4 mm Hg στην μπεναζεπρίλη-υδροχλωροθειαζίδη ομάδα.
Υπήρχαν 552 πρωτογενή-αποτέλεσμα μπεναζεπρίλη γεγονότα στην ομάδα-αμλοδιπίνης (9,6%) και 679 στην ομάδα μπεναζεπρίλη-υδροχλωροθειαζίδη (11,8%).
Η θεραπεία με μπεναζεπρίλη συν αμλοδιπίνη σχετίστηκε με την απόλυτη μείωση του κινδύνου του 2,2% και του σχετικού κινδύνου κατά 19,6% (δείκτης επικινδυνότητας [HR], 0,80, 95% διάστημα εμπιστοσύνης [CI], 0,72 με 0,90? P <.001). ΥΕ για μπεναζεπρίλη συν αμλοδιπίνης ήταν 0,79 (95% CI, 0,67 - 0,92? P = .002) για την δευτερογενή αποτελέσματα των καρδιαγγειακών θανάτων, nonfatal MI, nonfatal και εγκεφαλικό επεισόδιο.
Τα συνολικά αποτελέσματα της μελέτης παραμένουν εξαιρετικά σημαντικά υπέρ του συνδιασμού μπεναζεπρίλη/αμλοδιπίνης όταν νοσηλείας για καρδιακή ανεπάρκεια-υπολογιστεί στις εκδηλώσεις ήταν το κύριο τελικό σημείο.
Το κύριο τελικό σημείο ήταν η συνολική δεν οδηγούνται από κάθε 1 αποτελέσματα.
Η μπεναζεπρίλη-αμλοδιπίνη ομάδα είχε λιγότερες μοιραίες και μη θανατηφόρα εμφράγματα του μυοκαρδίου εναντίον μπεναζεπρίλη-υδροχλωροθειαζίδη ομάδα (απόλυτη μείωση του κινδύνου, 0,6 ποσοστιαίες μονάδες? Μείωση του σχετικού κινδύνου, 21,5%? P = .04) και λιγότεροι στεφανιαίας επαναγγείωσης (απόλυτη μείωση του κινδύνου, 0,9 ποσοστιαίες μονάδες? μείωση του σχετικού κινδύνου, το 13,9%? P = .04).
Τα ποσοστά των ανεπιθύμητων ενεργειών ήταν παρόμοια με αυτό που αναμενόταν με βάση την κλινική εμπειρία με τη μελέτη των φαρμάκων.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο συνδιασμός μπεναζεπρίλη-αμλοδιπίνης ήταν καλύτερος από αυτό της μπεναζεπρίλη/υδροχλωροθειαζίδη με τη μείωση των καρδιαγγειακών επεισοδίων και θανάτου σε ασθενείς με υπέρταση, οι οποίοι βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο για τέτοιες εκδηλώσεις.
Περιορισμοί της μελέτης αυτής είναι η χρήση των 25 mg υδροχλωροθειαζίδη και υψηλότερων δόσεων, ευρεία σύνθετα κύριο τελικό σημείο με ορισμένες υποκειμενικές συνιστώσες, η έλλειψη γενικευσης στο ευρύ πληθυσμό των ασθενών με υπέρταση, και το ενδεχόμενο ότι ο συνδυασμός με βάση το διουρητικό μπορεί να μην αποτελούν τη βέλτιστη θεραπεία για τους ασθενείς με διαβήτη.

Μη αναμενόμενο αίτιο οξείας νεφρικής ανεπάρκειας σε 85χρονη γυναίκα

Η οξεία μεταλοιμώδης σπειραματονεφρίτιδα (APIGN) διαγνώσκεται συνήθως σε νέους ανθρώπους, ενώ στους πιο ηλικιωμένους οι ταχέως εξελισσόμενες μορφές αποτελούν τα πιο σημαντικά είδη σπειραματκής ασθένειας που προκαλεί οξεία νεφρική ανεπάρκεια.

Αναφέρθηκε η περίπτωση μιας 85χρονης ασθενούς που εκδήλωσε οξεία νεφρική ανεπάρκεια οφειλόμενη σε APIGN. Η 85χρονη γυναίκα, με ιστορικό υπέρτασης και εγκεφαλαγγειακής ασθένειας, εισήχθη για νοσηλεία όταν εκδήλωσε διάρροια και συγκοπική κρίση, σχετιζόμενη με κολπική μαρμαρυγή.

Ανακαλύφθηκε ότι έπασχε από πνευμονία του κάτω αριστερού λοβού. Ο κρεατινίνη ορού ήταν σε επίπεδα 2 mg/dL. Χορηγήθηκαν υγρά, χωρίς να παρατηρηθεί βελτίωση της νεφρικής λειτουργίας, αλλά υπερφόρτωση με όγκο. Μέσα σε λίγες ημέρες, η κρεατινίνη ορού έφτασε σε επίπεδα 5,4 mg/dL με μείωση της εκροής ούρων, παρά τη χορήγηση διουρητικών. Η ασθενής εκδήλωσε αιματουρία και πορφύρα στα κάτω άκρα. Τα επίπεδα IgA ορού ήταν υψηλά και τα ιζήματα ούρων παρουσίασαν υψηλές συγκεντρώσεις. Χορηγήθηκε μεθυλπρεδνισολόνη, σε δοσολογία 125 mg για τρεις ημέρες, ακολουθούμενη από χορήγηση πρεδνισολόνης σε δοσολογία 50 mg ημερησίως. Η κατάσταση της ασθενούς βελτιώθηκε σταδιακά και η κρεατινίνη ορού μειώθηκε στα επίπεδα του 1,9 mg/dL.
Η νεφρική βιοψίας έδειξε την ύπαρξη APIGN.Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας εκδηλώθηκαν τρεις σημαντικές επιπλοκές: αιμοδυναμική αστάθεια οφειλόμενη σε κολπική μαρμαρυγή, κολίτιδα κλωστηριδίου difficile και λοιμώξεις του ουρητικού συστήματος οφειλόμενες σε εντερόκοκκο faecalis και κάντιντα tropicans, όλες εκ των οποίων αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία. Η APIGN θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ως πιθανό αίτιο πρόκλησης οξείας νεφρικής ανεπάρκειας σε ηλικιωμένους ασθενείς που παρουσιάζουν πολλές συννοσηρότητες.


ΠΗΓΗ: G Ital Nefrol. 2008 Nov-Dec;25(6):735-8.

Τα εισπνεόμενα κορτικοστεροειδή αυξάνουν τον κίνδυνο εκδήλωσης πνευμονίας

Ειδικοί ερευνητές επί των πνευμονικών παθήσεων, του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, καλούν τους γιατρούς να δείχνουν μεγαλύτερη προσοχή όταν συνταγογραφούν εισπνεόμενα κορτικοστεροειδή φάρμακα για ασθενείς που πάσχουν από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ), αφού υπάρχουν ενδείξεις ότι η χρήση των συγκεκριμένων φαρμάκων αυξάνουν τον κίνδυνο εκδήλωσης πνευμονίας κατά ένα τρίτο.
Περισσότερα από 11 εκατομμύρια Αμερικανοί, η μεγάλη πλειονότητα εκ των οποίων είναι πρώην ή νυν καπνιστές, πάσχουν από ΧΑΠ, η οποία χαρακτηρίζεται από την ενδεχόμενη πρόκληση πιθανώς επικίνδυνων παθήσεων, όπως το εμφύσημα και η χρόνια βρογχίτιδα. Οι επιστήμονες του Τζον Χόπκινς διεξήγαγαν ανασκοπική ανάλυση των δυσμενών περιστατικών που καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια 11 παλαιότερων κλινικών δοκιμών, στις οποίες συμμετείχαν περισσότεροι από 11.000 ασθενείς με ΧΑΠ.
Η ομάδα συνέκρινε τη συχνότητα των δυσμενών περιστατικών ανάμεσα στους ασθενείς που λάμβαναν και σε εκείνους που δεν λάμβαναν εισπνεόμενα κορτικοστεροειδή. Ανακάλυψαν ότι ο αυξημένος κίνδυνος εκδήλωσης πνευμονίας παρατηρήθηκε στους ασθενείς που λάμβαναν τη μέγιστη δυνατή δοσολογία (π.χ. 500 μg φλουτικαζόνης δύο φορές ημερησίως για μικρό χρονικό διάστημα), των οποίων η πνευμονική λειτουργία παρουσιάστηκε μειωμένη κατά 40% σε σχέση με το αναμενόμενο επίπεδο, καθώς και σε ασθενείς που λάμβαναν τα φάρμακα σε συνδυασμό με βρογχοδιαστολείς για την αποσυμφόρηση των αεροφόρων οδών.
Οι επιστήμονες δηλώνουν ότι δεν έχει διευκρινιστεί ο λόγος για τον οποίο η θεραπεία αυξάνει τον κίνδυνο προσβολής από πνευμονικές λοιμώξεις, αλλά υποθέτουν ότι τα φάρμακα καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Πάντως, δεν ανακάλυψαν ενδείξεις ότι η χρήση αυτών των φαρμάκων προκαλεί άλλα σχετιζόμενα με τα στεροειδή ιατρικά προβλήματα (κακώσεις οστών κ.λπ.) ή αυξάνει τη θνησιμότητα.
Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας τονίζει ότι οι ασθενείς δεν θα πρέπει να πανικοβληθούν από τα αποτελέσματα της ανάλυσης και δεν θα πρέπει να σταματήσουν τη λήψη των φαρμάκων. Συμβουλεύει, ωστόσο, τους γιατρούς να δείχνουν μεγαλύτερη προσοχή στην προτεινόμενη δοσολογία, ειδικότερα όσον αφορά σε ασθενείς με αδύναμο ανοσοποιητικό, ηλικιωμένους και ανθρώπους που έχουν υποστεί πνευμονία στο παρελθόν.
ΠΗΓΗ: John Hopkins University

Σύγκριση των καρδιαγγειακών αποτελεσμάτων διαβητικών ασθενών που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με ροσιγλιταζόνη έναντι θεραπείας με πιογλιταζόνη

Οι πιο πρόσφατες μετα-αναλύσεις ερευνών έχουν δείξει ότι η χρήση ροσιγλιταζόνης ενδέχεται να σχετίζεται με αύξηση του κινδύνου εκδήλωσης ισχαιμικών καρδιαγγειακών επεισοδίων, ενώ η χρήση πιογλιταζόνης δεν σχετίζεται με παρόμοιο κίνδυνο.


Διεξήχθη μελέτη με σκοπό τη σύγκριση των καρδιαγγειακών αποτελεσμάτων και των επιπέδων θνησιμότητας ανάμεσα σε διαβητικούς ασθενείς που ακολούθησαν θεραπεία με ροσιγλιταζόνη και σε ασθενείς που ακολούθησαν θεραπεία με πιογλιταζόνη. Από τους 28.361 ασθενείς που συμμετείχαν στη μελέτη, το 50,3% ακολουθούσε αγωγή με ροσιγλιταζόνη και το 49,7% θεραπεία με πιογλιταζόνη.
Τα περισσότερα ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν διέφεραν μεταξύ των δύο ομάδων των ασθενών, κατά την έναρξη της μελέτης. Κατά τη διάρκεια 29.060 ανθρωπο-ετών ιατρικής παρακολούθησης, 1869 ασθενείς κατέληξαν. Έπειτα από προσαρμογή των τιμών στις διάφορες μεταβλητές, αποκαλύφθηκε ότι το ποσοστό θνησιμότητας των ασθενών που είχαν ξεκινήσει θεραπευτική αγωγή με ροσιγλιταζόνη ήταν κατά 15% υψηλότερο σε σύγκριση με εκείνο των ασθενών που είχαν ξεκινήσει θεραπεία με πιογλιταζόνη. Επίσης, η χρήση ροσιγλιταζόνης σχετίσθηκε με 13% αύξηση κινδύνου εκδήλωσης συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας.
Όσον αφορά στα ποσοστά εκδήλωσης εμφράγματος του μυοκαρδίου και εγκεφαλικών επεισοδίων, δεν παρατηρήθηκαν στατιστικές διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες.
Συμπερασματικά, τα ευρήματα της ανάλυσης συμφωνούν με τα ευρήματα παλαιότερων αναλύσεων που υποστηρίζουν ότι η χρήση ροσιγλιταζόνης σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο θνησιμότητας, ανεξαρτήτως αιτίου και εκδήλωσης συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας, σε σύγκριση με τη χρήση πιογλιταζόνης από διαβητικούς ασθενείς.
ΠΗΓΗ: Arch Intern Med. 2008;168(21):2368-2375.

Υπεγράφη η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών με το υπουργείο

Η νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας υπεγράφη μεταξύ του υπουργού Υγείας, Δημήτρη Αβραμόπουλου και της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος.
Ο υπουργός παρουσιάζοντας τη νέα σύμβαση, παρουσία της ΟΕΝΓΕ, τη χαρακτήρισε ιστορικής σημασίας, καθώς όπως είπε, «βγάζει το σύστημα υγείας από το τέλμα».
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Σ. Τσούκαλος, έκανε λόγο για τομή και εκτίμησε ότι «από την επόμενη μέρα της σύμβασης θα έχουμε να κάνουμε με ένα άλλο ΕΣΥ».
Με τη νέα σύμβαση κατοχυρώνονται οι κατακτήσεις των γιατρών έως σήμερα, καθώς, πρακτικά, θα συμβάλλει στην αύξηση των μισθών τους, αλλά και στη μείωση του συνολικού χρόνου εργασίας τους στα δημόσια νοσοκομεία. Μέσα από τη σύμβαση αλλάζει και ο τρόπος επιλογής των γιατρών και δημιουργούνται νέα συμβούλια αξιολόγησής τους.
Ο κ. Τσούκαλος επισήμανε, ότι «η υπογραφή της νέας σύμβασης ανοίγει δρόμους για ένα νέο διαρκώς βελτιούμενο και αναβαθμισμένο σύστημα Υγείας», ενώ αναφερόμενος στις προσλήψεις, που εξήγγειλε το υπουργείο Υγείας, είπε ότι «δεν μπορεί να γίνουν μέσα σε μια ημέρα, αλλά... φιλοδοξούμε μεγάλο μέρος τους να γίνει πράξη στο πρώτο εξάμηνο του 2009».
Η σύμβαση προβλέπει – μεταξύ άλλων - 7ωρο συνεχές πρωινό και πενθήμερο ωράριο από Δευτέρα έως Παρασκευή, ενώ θα παρέχεται ρεπό μετά από κάθε εφημερία. Συμφωνία επήλθε και για το νέο μισθολόγιο των γιατρών. Παράλληλα, προβλέπονται 2.000 προσλήψεις ιατρικού προσωπικού στο πρώτο εξάμηνο του 2009, ενώ για κάθε θέση που αδειάζει, το νοσοκομείο θα πρέπει να προκηρύσσει υποχρεωτικά νέα θέση μέσα στον επόμενο μήνα. Επίσης η σύμβαση προβλέπει αύξηση στο βασικό μισθό από 210 έως 420 ευρώ ανάλογα με τη βαθμίδα.
Οι διαπραγματεύσεις, μεταξύ του Υπουργείου Υγείας και της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας, για την υπογραφή της νέας συλλογικής σύμβασης διέρκησαν δυο χρόνια.

Η κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας θα κυρωθεί σήμερα από τη Βουλή με νόμο του κράτους.
ΠΗΓΗ: Newsroom ΔΟΛ